In de kamer van een oude dame (Hetty Heyting) hangt een koekoeksklok. De koekoek die er ooit woonde is al jaren geleden vertrokken. Nu doet Lammert (Frank Lammers) het werk. Gelukkig is hij een stipte man. Elk uur zit hij klaar op zijn schietstoel. Helm op, gordel vast en weg schiet hij, door de deurtjes van de klok. Koekoek! Koekoek! Zo vaak als zijn eigen klok het hem dicteert.

Meestal slaapt de oude dame. Lammert moet hard roepen. Zijn werk is van levensbelang. Ze moet haar medicatie nemen, en dat luistert nauw. Dag en nacht weet hij op tijd in de stoel te gaan zitten zodat die niet zonder hem naar buiten schiet. Maar als hij, door zijn eigen hebzucht, een keer te weinig koekoekt krijgt hij de schrik van zijn leven: de dame wordt niet meer wakker.

Een bloemist/natuur-vigilante neemt wraak op een serie-milieu vervuilen en plantenmoordenaar; door haar in een zelfgemaakt bloemen-pak te belagen.

Freddy is een knullige anti-held van deze tijd en representeert een ergernis van mij en vele andere Nederlanders. Het is dezelfde ergernis die je voelt wanneer een voorbijgang klakkeloos afval op de grond gooit; ook al staat er een prullenbak op nog geen meter afstand.

In ‘Tweelicht’ focus ik mij op het schakelmoment van Nico (56) en Evelien (52) dat bij hen allebei het slechtste naar boven haalt. Ze zien elkaar voor het eerst sinds jaren als ze allebei naar de promotieplechtigheid van hun dochter gaan.

De film opent op de terugweg. ’s Avonds op een parkeerplaats waar Nico en Evelien zijn gestopt om even hun benen te strekken. Vlakbij een picknicktafel ontvouwt zich een gesprek tussen Nico en Evelien dat zodra het over oud zeer gaat als vanouds escaleert maar nu besluit Nico aangemoedigd door Evelien dat eens en voor altijd te vereffenen.